Al meer dan 25 jaar zit ik in het onderwijs.  Ik schrijf columns over de kinderen die me het meeste zijn bijgebleven.  Ik denk dat het voor veel mensen herkenbaar is.

Margreet Medema

LEONIE

''Over jouw nieuwe leerling zijn wel wat dingen die je moet weten'', zegt mijn directeur in 2001. Ik kijk hem vragend aan en hij vervolgt. ‘Het is een meisje van bijna 4 jaar met een zeer kwetsbare gezondheid. Ze heeft een ernstige hart afwijking en staat op de wachtlijst voor een open hart operatie in Groningen.’
De volgende dag huppelt er een vrolijk meisje met een blauw jurkje, blauwe ogen en twee blonde staartjes de school binnen. ‘Ik ben Leonie’ zegt ze met een vrolijk gezichtje ‘en wie ben jij?’ ‘Ik ben juf Margreet’ zeg ik, ze kijkt me aan en gaat bij me op schoot zitten. Ze kijkt me nogmaals aandachtig aan en zegt dan: ‘Ik vind jou lief en je ruikt ook lekker’. Ze kijkt om zich heen in onze Jip en Janneke klas en zegt ’ik vind het hier leuk, mama ga maar weg’ Leonie blijkt precies te zijn wat ik meteen al dacht. Een vrolijke, humoristische en vooral hele blije kleuter. Die elke dag vrolijk binnen stapt en zegt ‘Daar ben ik weer!’ Leonie geniet van het leven, van de kleine dingen, van een vogeltje die fluit, een hut met kleden op het plein, de eerste keer blote benen in het voorjaar en van een goeie grap. Leonie kan schaterlachen zoals ik nog nooit eerder heb gehoord. Als duizenden belletjes in de winternacht. Maar af en toe heeft Leonie een slechte dag, dan is ze koud, zijn haar lipjes blauw en lijkt ze nog breekbaarder dan anders. Dan overleg ik met moeder of ze wel of niet op school kan blijven. Helaas komen deze dagen steeds vaker voor en gebeurt het ook steeds vaker dat moeder Leonie ’s ochtends al moet afmelden nog voordat de school begint. In 2002 is het zover, Leonie krijgt haar open hart operatie in het Academisch ziekenhuis van Groningen. De oma van Leonie spreekt me de dag van tevoren aan als ik op weg ben naar huis.
‘Morgen is het zover’ zucht ze en ik zie haar zorgelijke en van emotie vertrokken gezicht. Ik ben zelf nog zo jong en onervaren en weet me geen raad met mijn emoties. Ik knik allen maar. ‘We moeten voor haar bidden’ zegt Oma, ze tikt op mijn arm en zegt ‘wij allemaal’ Ik knik weer, mijn keel dichtgesnoerd van emotie.
In de auto laat ik mijn tranen de vrije loop, stel je toch voor dat mijn leuke, lieve, humoristische spring-in-het-veld het niet red? Ik slaap slecht en de volgende dag zijn mijn collega’s en ik alleen maar bezig met de operatie van Leonie. Met strakke en bedrukte gezichten doen we ons werk en lopen we door de school.
Pas laat in de middag krijgen we het verlossende telefoontje. Alles is goed gegaan!
Na een lange herstelperiode komt Leonie weer op school. Met een litteken zo groot als een zeeman is ze de held van de klas. Zelfs de stoerste en grootste jongens van groep 2 kijken vol ontzag naar onze Leonie. Vol trots trekt ze dan ook regelmatig haar t- shirtje omhoog en toont dan even weer haar immense litteken die bijna haar hele borstkas beslaat. Ze lijkt zelf ook te beseffen dat ze een hele spannende strijd heeft moeten leveren en deze gewonnen heeft. Je bent een strijder, een voorbeeld, een hoop in bange dagen denk ik en mijn hart knalt op die momenten bijna uit elkaar van trots en dankbaarheid!
Een jaar later krijg ik zelf een dochter, ik noem haar Leonie.