POSITIVO

Omdat ik helemaal klaar ben met de toenemende polarisatie in de samenleving
waar ik in mijn eentje weinig aan kan doen, en wat tot alleen maar negatieve
gedachten leidt heb ik besloten het in dit stukje eens over een positieve boeg
te gooien. Iets waar ik zelf wél wat aan kan doen en wat bij zowel de ander als
bij mijzelf tot een dankbaar gevoel leidt: omkijken naar een ander.
In het verleden heb ik vrijwillig oppaswerk gedaan voor de Van Lieflandcentrale
bij een kind met het syndroom van Down, gewandeld met iemand in een
rolstoel, gewerkt als receptionist in zorgcentrum De Hoprank in Peize waar ik
een prettig contact met de bewoners had, vrijwilliger geweest bij de Schutse in
Leek als seniorenvoorlichter, mantelzorger geweest voor mijn ouders en hand-
en spandiensten heb verleend in zorgcentrum De Hullen in Roden. Het lijkt zo
wel een persoonlijk cv en dat is het in grote lijnen ook. Het belangrijkste wat ik
hier voor mezelf kan uithalen is dat ik meer met mensen heb dan met
machines.

Daarom heb ik me in 2017 aangemeld als vrijwilliger vriendschappelijk
huisbezoek bij Humanitas in Roden. Ik heb gewandeld, koffie gedronken en
geyahtzeet met een mevrouw die de ziekte van Parkinson had. Gezellig
gekeuveld en thee gedronken met een meneer met Alzheimer. En elke keer als
ik na afloop weer naar huis ging was dat met een goed, dankbaar gevoel. De
mensen die ik bezocht waren op leeftijd en het is dan ook onvermijdelijk dat ze
een keer overlijden. Wat ik koester zijn de bezoekjes die ik deze mensen
gebracht heb en waar ik met een plezierig en tevreden gevoel op terugkijk.
En toen kwam Corona. 2 jaar lang heb ik me niet in kunnen zetten als
vrijwilliger vriendschappelijk huisbezoek. Dit veroorzaakte toch best wel een
leegte in mijn bestaan. Ik doe het namelijk niet alleen voor de ander maar ook
voor mezelf. Er is eigenlijk niets mooiers dan de ander afleiding en plezier
geven omdat het jezelf ook een blij gevoel geeft. Ik begrijp dat dit misschien
behoorlijk banaal en cliché klinkt maar zo zie ik het oprecht.
Momenteel heb ik geen mensen bij wie ik een vriendschappelijk huisbezoek
kan afleggen. Natuurlijk kan ik gaan zitten wachten tot er een telefoontje komt,
ik kan ook verder kijken dan mijn neus lang is. Of beter gezegd ik kan eens over
de grens kijken. De provinciegrens wel te verstaan. Een soort van
grensoverschrijding op een positieve manier zeg maar. Ik heb me dus
aangemeld bij Humanitas in de stad Groningen als vrijwilliger vriendschappelijk
huisbezoek. Deze week heb ik daar een gesprek. En terwijl ik dit schrijf krijg ik
een berichtje dat ik mogelijk ook in Roden weer iemand kan bezoeken.
Schrijven is een leuke, creatieve uitlaatklep waar ik mensen een plezier mee
doe. Iets voor een ander betekenen op sociaal gebied kan daar prima naast
bestaan. Vooral in deze tijd waarin je het veel te druk hebt met het negatieve
dat je bijna vergeet dat je zelf een positieve bijdrage aan de maatschappij kan
leveren.