Een week in het hotel, maar dan anders......
8.Apr.2022
Vorige week vrijdag hebben de eerste Oekraïense vluchtelingen hun intrek genomen in Hotel Langewold in Roden. Inmiddels is de balie van het Steunpunt Oekraïne Noordenveld in Hotel Langewold een week open. Twee VIP-vrijwilligers en WiN-beroepskrachten Jaïr Tanasale, Jannie Houwing en ondergetekende, bieden daar een plek waar zowel de Oekraïense vluchtelingen als de inwoners van Noordenveld met allerlei vragen terecht kunnen. Mijn naam is Marjan Aapkes, ik ben als vrijwilligers coördinator betroken bij het steunpunt.
Week 1 zit er inmiddels op, en na mijn laatste werkdag van deze (best indrukwekkende) week kan ik niet anders dan de ervaringen tot nu toe van me ‘afschrijven’. Als ik mijn verhaal 's avonds mail naar mijn collega's vraagt Teun de Vries, interim-directeur van WiN of ik het door wil sturen naar de regionale pers, bij deze dus.
Iedere ochtend om 9 uur nemen we bij toerbeurt plaats achter onze geïmproviseerde balie in de hal van het hotel. De plek waar veel vragen binnenkomen. Vragen van Oekraïners die gaan over het voortzetten van de eigen studie, vioollessen voor een dochter, leefgeld, simkaarten voor de telefoon, de route naar de winkels in Roden, er komt van alles voorbij. Maar ook de inwoners van Noordenveld weten ons te vinden. Zo kwam er op maandag een mevrouw met een Russisch-Nederlands woordenboek, speelgoed en kleding. Dinsdag ontving ik een mail van een meneer die in april op vakantie gaat en zijn huis beschikbaar stelt. Woensdag was er een mevrouw met de vraag of de baby die net was gearriveerd een jongetje of een meisje is omdat ze graag een kraammand wil samenstellen. En tja, moet het nu roze of blauw zijn? En donderdag kwam er ook nog het aanbod van het Groninger Museum om een groep Oekraïners rond te leiden. Omdat we tegenover de receptie zitten hebben we veel contact met de hotelmedewerkers. Over wendbaarheid gesproken....... Petje af voor het hele team. Overigens, de benamingen Oekraïners en vluchtelingen vind ik nog wel een 'dingetje', soms neig ik naar hotelgasten, maar ja, dat roept dan misschien ook weer andere beelden op.
Het hotel is bijna vol, vandaag hoorden we dat er ruim 80 bewoners te zijn, veelal vrouwen met kinderen maar ook jonge studenten, en grootouders. Allemaal abrupt gestoord in hun normale leven, gescheiden van hun dierbaren en met meer of minder angst in hun lijf.
De sfeer is rustig, men praat, loopt rond, trekt er al wat op uit en gelukkig wordt er ook gelachen. Vanmiddag stonden er naast de balie 7 kinderen die elkaar ook nog maar net kenden in een kring. Ze deden een spelletje, lapten in hun handen en zongen samen Oekraïense liedjes. Vrolijke geluiden vulden de hal. Toch voel je dat er van alles in de mensen omgaat. Men is druk met de telefoon, volgt de ontwikkelingen in eigen land en zoekt contact met de familie. De kinderen hebben in hun grote ‘hotel-huis’ de beschikking over een enorme speelgelegenheid in de kegelruimte beneden en 2 keer per week biedt een vrijwilliger activiteiten aan. Over niet al te lange tijd kunnen ze waarschijnlijk naar school, volgens de laatste berichten wordt er volgende week een start gemaakt met de intakegesprekken daar.
Voor de volwassenen zijn er op maandag taallessen van het Taalhuis en zullen we ter plekke nog wat activiteiten opzetten.
In de lobby van het hotel zitten 2 medewerkers van de gemeente, zij schrijven met veel geduld de mensen in en zullen nog deze week het leefgeld regelen. Bijna dagelijks komen er wat nieuwe mensen bij, soms vertrekt er weer iemand. Iedereen wordt na aankomst getest op corona. Een aantal mensen heeft aangegeven gevaccineerd te willen worden en ook daar wordt aan gewerkt. Eerder deze week heeft 1 van de medewerkers van de gemeente samen met de 2 receptionistes van het hotel alle in haast aangeschafte kinderkleding op maat gesorteerd. Het is de bedoeling dat iedereen die wat nodig heeft een kledingpakket uit komt zoeken. De eerste die dat mocht was de jonge vrouw die sinds 2 dagen met haar baby van 4 maanden in het hotel verblijft, de baby van de kraammand...... een jongetje!
De mensen leren elkaar inmiddels onderling ook wat beter kennen. Zo zag ik woensdag dat een groep van ongeveer 12 mensen in een kring zat en zeker een uur intensief met elkaar sprak. Goed om te zien. Het geeft ook aan dat we de mensen de tijd en ruimte moeten geven om elkaar te leren kennen. Waar het voor ons moeilijk is een gesprek met hen te voeren (lang leve de vertaalapp) spreken zij elkaars taal en kunnen zij zich, beter dan wie ook, in elkaars situatie verplaatsen. Wel fijn dat we regelmatig aanwezig zijn en zo langzamerhand tot de vaste gezichten horen. Ik was eerder deze week bij de Kledingbank en trof daar een moeder met haar 3 zoontjes. Dat werd een high five! Ik zag de herkenning en lach op hun gezicht. Zo goed voor te stellen als je verder nog niemand kent buiten je hotel.
De vrijwilliger die 2 keer naar de grens is van Oekraïne is gereisd om mensen op te halen komt bijna dagelijks binnenlopen. Hij is inmiddels buddy van een jonge vrouw die al een baantje heeft bij de Kampeerhal. Het is fijn dat hij ons van veel informatie voorziet. Daarnaast is hij goed in staat signalen van mensen op te vangen die, in wat voor vorm dan ook, wat extra aandacht nodig hebben. Een andere regelmatige bezoekster is een inwoonster van Noordenveld die Pools spreekt. Zij duikt bijna dagelijks op, dan voor een bezoekje aan de bank, dan naar de huisarts of het ziekenhuis. Goud waard!
Donderdagochtend kwamen er 14 inwoners van Noordenveld naar het hotel. Zij willen buddy worden. In aanwezigheid van burgemeester Klaas Smid en wethouder Jeroen Westendorp, die ook aanschoven en hun waardering voor ieders inzet uitspraken, gingen we in gesprek. De buddy's gaan zich inzetten om het verblijf van de Oekraïners in Noordenveld zo aangenaam mogelijk te maken. Ze kunnen ondersteuning bieden bij regelzaken zoals inschrijvingen en bankzaken. Daarnaast kunnen ze helpen bij het leggen van contacten met andere organisaties, met kinderen naar een voetbaltraining gaan of gewoon nabij zijn. We gunnen alle vluchtelingen een buddy.
Na de bijeenkomst hebben we bedacht hoe we de matching vorm gaan geven, volgende week verder, eerst weekend. Als we deze 14 mensen hebben gekoppeld aan de vluchtelingen die dat willen gaan we verder met een volgende groep geïnteresseerden. Samen met de directeur van WiN, de mensen van de gemeente en Vluchtelingenwerk blijven we steeds in gesprek over waar we als welzijnsorganisatie wel en niet op inzetten. Dilemma's betreffende zelfbeschikking, veiligheid, activiteiten aanbod komen allemaal voorbij en vragen om afstemming met meerdere partijen.
Voor ons, medewerkers van het steunpunt, kristalliseert alles zich nu ook wat uit. Soms nog wat chaotisch, maar zeker mooi om in deze tijden in het hotel te mogen werken!
Marjan Aapkes
Week 1 zit er inmiddels op, en na mijn laatste werkdag van deze (best indrukwekkende) week kan ik niet anders dan de ervaringen tot nu toe van me ‘afschrijven’. Als ik mijn verhaal 's avonds mail naar mijn collega's vraagt Teun de Vries, interim-directeur van WiN of ik het door wil sturen naar de regionale pers, bij deze dus.
Iedere ochtend om 9 uur nemen we bij toerbeurt plaats achter onze geïmproviseerde balie in de hal van het hotel. De plek waar veel vragen binnenkomen. Vragen van Oekraïners die gaan over het voortzetten van de eigen studie, vioollessen voor een dochter, leefgeld, simkaarten voor de telefoon, de route naar de winkels in Roden, er komt van alles voorbij. Maar ook de inwoners van Noordenveld weten ons te vinden. Zo kwam er op maandag een mevrouw met een Russisch-Nederlands woordenboek, speelgoed en kleding. Dinsdag ontving ik een mail van een meneer die in april op vakantie gaat en zijn huis beschikbaar stelt. Woensdag was er een mevrouw met de vraag of de baby die net was gearriveerd een jongetje of een meisje is omdat ze graag een kraammand wil samenstellen. En tja, moet het nu roze of blauw zijn? En donderdag kwam er ook nog het aanbod van het Groninger Museum om een groep Oekraïners rond te leiden. Omdat we tegenover de receptie zitten hebben we veel contact met de hotelmedewerkers. Over wendbaarheid gesproken....... Petje af voor het hele team. Overigens, de benamingen Oekraïners en vluchtelingen vind ik nog wel een 'dingetje', soms neig ik naar hotelgasten, maar ja, dat roept dan misschien ook weer andere beelden op.
Het hotel is bijna vol, vandaag hoorden we dat er ruim 80 bewoners te zijn, veelal vrouwen met kinderen maar ook jonge studenten, en grootouders. Allemaal abrupt gestoord in hun normale leven, gescheiden van hun dierbaren en met meer of minder angst in hun lijf.
De sfeer is rustig, men praat, loopt rond, trekt er al wat op uit en gelukkig wordt er ook gelachen. Vanmiddag stonden er naast de balie 7 kinderen die elkaar ook nog maar net kenden in een kring. Ze deden een spelletje, lapten in hun handen en zongen samen Oekraïense liedjes. Vrolijke geluiden vulden de hal. Toch voel je dat er van alles in de mensen omgaat. Men is druk met de telefoon, volgt de ontwikkelingen in eigen land en zoekt contact met de familie. De kinderen hebben in hun grote ‘hotel-huis’ de beschikking over een enorme speelgelegenheid in de kegelruimte beneden en 2 keer per week biedt een vrijwilliger activiteiten aan. Over niet al te lange tijd kunnen ze waarschijnlijk naar school, volgens de laatste berichten wordt er volgende week een start gemaakt met de intakegesprekken daar.
Voor de volwassenen zijn er op maandag taallessen van het Taalhuis en zullen we ter plekke nog wat activiteiten opzetten.
In de lobby van het hotel zitten 2 medewerkers van de gemeente, zij schrijven met veel geduld de mensen in en zullen nog deze week het leefgeld regelen. Bijna dagelijks komen er wat nieuwe mensen bij, soms vertrekt er weer iemand. Iedereen wordt na aankomst getest op corona. Een aantal mensen heeft aangegeven gevaccineerd te willen worden en ook daar wordt aan gewerkt. Eerder deze week heeft 1 van de medewerkers van de gemeente samen met de 2 receptionistes van het hotel alle in haast aangeschafte kinderkleding op maat gesorteerd. Het is de bedoeling dat iedereen die wat nodig heeft een kledingpakket uit komt zoeken. De eerste die dat mocht was de jonge vrouw die sinds 2 dagen met haar baby van 4 maanden in het hotel verblijft, de baby van de kraammand...... een jongetje!
De mensen leren elkaar inmiddels onderling ook wat beter kennen. Zo zag ik woensdag dat een groep van ongeveer 12 mensen in een kring zat en zeker een uur intensief met elkaar sprak. Goed om te zien. Het geeft ook aan dat we de mensen de tijd en ruimte moeten geven om elkaar te leren kennen. Waar het voor ons moeilijk is een gesprek met hen te voeren (lang leve de vertaalapp) spreken zij elkaars taal en kunnen zij zich, beter dan wie ook, in elkaars situatie verplaatsen. Wel fijn dat we regelmatig aanwezig zijn en zo langzamerhand tot de vaste gezichten horen. Ik was eerder deze week bij de Kledingbank en trof daar een moeder met haar 3 zoontjes. Dat werd een high five! Ik zag de herkenning en lach op hun gezicht. Zo goed voor te stellen als je verder nog niemand kent buiten je hotel.
De vrijwilliger die 2 keer naar de grens is van Oekraïne is gereisd om mensen op te halen komt bijna dagelijks binnenlopen. Hij is inmiddels buddy van een jonge vrouw die al een baantje heeft bij de Kampeerhal. Het is fijn dat hij ons van veel informatie voorziet. Daarnaast is hij goed in staat signalen van mensen op te vangen die, in wat voor vorm dan ook, wat extra aandacht nodig hebben. Een andere regelmatige bezoekster is een inwoonster van Noordenveld die Pools spreekt. Zij duikt bijna dagelijks op, dan voor een bezoekje aan de bank, dan naar de huisarts of het ziekenhuis. Goud waard!
Donderdagochtend kwamen er 14 inwoners van Noordenveld naar het hotel. Zij willen buddy worden. In aanwezigheid van burgemeester Klaas Smid en wethouder Jeroen Westendorp, die ook aanschoven en hun waardering voor ieders inzet uitspraken, gingen we in gesprek. De buddy's gaan zich inzetten om het verblijf van de Oekraïners in Noordenveld zo aangenaam mogelijk te maken. Ze kunnen ondersteuning bieden bij regelzaken zoals inschrijvingen en bankzaken. Daarnaast kunnen ze helpen bij het leggen van contacten met andere organisaties, met kinderen naar een voetbaltraining gaan of gewoon nabij zijn. We gunnen alle vluchtelingen een buddy.
Na de bijeenkomst hebben we bedacht hoe we de matching vorm gaan geven, volgende week verder, eerst weekend. Als we deze 14 mensen hebben gekoppeld aan de vluchtelingen die dat willen gaan we verder met een volgende groep geïnteresseerden. Samen met de directeur van WiN, de mensen van de gemeente en Vluchtelingenwerk blijven we steeds in gesprek over waar we als welzijnsorganisatie wel en niet op inzetten. Dilemma's betreffende zelfbeschikking, veiligheid, activiteiten aanbod komen allemaal voorbij en vragen om afstemming met meerdere partijen.
Voor ons, medewerkers van het steunpunt, kristalliseert alles zich nu ook wat uit. Soms nog wat chaotisch, maar zeker mooi om in deze tijden in het hotel te mogen werken!
Marjan Aapkes
.gif)
.png)
.gif)
