Column Hindrik van der Spoel: Facebook (sociale media)
10.Jan.2022
FACEBOOK (SOCIALE MEDIA)
Ik wil deze column beginnen met iedereen een gelukkig en gezond 2022 toe te wensen. Bij het eindigen van een oud jaar en het begin van een nieuw jaar dringen zich eigenlijk altijd weer goede voornemens bij mij op. Eerder probeerde ik ze nog wel na te leven maar dat duurde uiteindelijk nooit lang zodat ik ze tegenwoordig maar geheel achterwege laat. Nog voor het oude jaar definitief ten einde was en het nieuwe jaar dus nog geen aanvang had genomen heb ik echter best wel iets opmerkelijks gedaan, vind ik zelf.
Jarenlang had ik mezelf voorgenomen het nooit maar dan ook nooit meer te doen. Dat ik het in de week tussen kerst en oud & nieuw dan toch heb gedaan vind ik bijzonder. Waar het om gaat? Het mezelf aanmelden op Facebook. In december 2016 besloot ik mezelf van Facebook te verwijderen. Ik had het
allemaal wel gezien. Hoefde niet zo nodig alles van iedereen te weten behalve hun pincode noch voelde ik de behoefte mijn eigen hele hebben en houden met de gebruikers van dit sociale mediaplatform te delen. Dus stopte ik ermee en ik moet zeggen dat dit best wel goed voelde. Het heeft er waarschijnlijk veel zo niet alles mee te maken dat ik niet zo van de diverse sociale media en het moderne, digitale gebeuren ben. Al moet ik ‘ben’ waarschijnlijk vervangen door ‘was’. Misschien beter laat dan nooit maar inmiddels ben ik in het bezit van een mobiele telefoon. En dan meteen ook maar een smartphone. Nu ik hem eenmaal heb moet ik zeggen dat het best wel een handig dingetje is. Ik kan ermee appen, internetten, foto’s maken en er bijvoorbeeld mijn QR code op vinden. Van alles kan ik ermee doen maar bellen doe ik er praktisch nooit mee.
Ik vind het niet handig het daarvoor te gebruiken en pak daarom altijd mijn vaste telefoon als ik iemand wil bellen, uitzonderingen daargelaten. Inmiddels ben ik een regelmatige WHAT’S APP gebruiker dus ondertussen al aardig ingeburgerd in het digitale gebeuren zoals het schrijven van deze column daar ook een voorbeeld van is. Laat dat laatste nu ook precies de reden zijn waarom ik me na 5 jaar opnieuw heb aangemeld op Facebook. Regelmatig zag ik op de Facebookpagina van DitisRoden.nl opmerkingen geplaatst bij mijn columns.
Jammer alleen dat ik daar niet op kon reageren omdat ik geen Facebookaccount had. Inmiddels heb ik dat dus wel en de eerste reacties van mijn kant dan ook geplaatst. Ik hou van de interactie die dit oplevert. Als je schrijft wil je gelezen worden. De ‘LIKES’ geven aan dat het gelezen is, wat ook blijkt uit de opmerkingen. Mensen hoeven het niet altijd met mij eens te zijn. Zeker niet. Zo ontstaat er juist discussie en gaat een tekst leven. Dat is precies de bedoeling en de reden waarom ik en elke columnist het doet. Om het gelijk in praktijk te brengen ben ik benieuwd naar jullie mening over sociale media in het algemeen en Facebook in het bijzonder. Open riolen zo worden ze in de minst gunstige beoordelingen wel genoemd, of (a)sociale media. Voor heel veel mensen zijn ze dan weer zo belangrijk, ik zou haast zeggen van levensbelang, dat als ze er door een storing uitliggen ze compleet van slag zijn. Die last heb ik er niet van. Ik heb niet de behoefte alles wat ik op een dag meemaak met Jan en alleman te delen of continu mijn mening te ventileren. Als ik het ergens doe is het in deze column. Het liefst spreek ik mensen op straat aan, in de winkel, de bibliotheek en dergelijke. Niet teveel via een schermpje, dat vind ik onpersoonlijk ook al weet ik wel dat we er eigenlijk niet meer zonder kunnen. Ik zou wel durven zeggen dat ik een haat-liefde relatie heb met Facebook. Voor het promoten van mijn boeken en het bereiken van een publiek is het verdraaide handig. Daarentegen voel ik me soms net een voyeur als ik mensen zoek en zie wat zij allemaal doen of gedaan hebben. Daarbij word ik gedreven door nieuwsgierigheid. Maar is dat bij ons allemaal niet het geval? Persoonlijk vind ik de term ‘Vrienden’ op Facebook overigens nogal overtrokken en misschien wel misplaatst. Bij de term vrienden denk ik aan mensen die voor je door het vuur gaan en je op alle mogelijke manieren en in alle situaties steunen. Als je geluk hebt zijn dit 2 of 3 mensen in je leven en dan heb ik het over echte vrienden. Je mag je handen dichtknijpen als dit er meer zijn. Het Goede Doel bezong het ooit in ‘Vriendschap’: ‘1 keer trek je de conclusie. Vriendschap is een illusie.’ Natuurlijk heb ik ook Vrienden op Facebook. Familie, kennissen, oud klasgenoten. Het is fijn ze te hebben en dat meen ik. Alleen zou ik ze liever als ‘contacten’ willen benoemen als in een netwerk. Het klinkt neutraler en doet meer recht aan wat het eigenlijk is vind ik persoonlijk. Als ik zo rondkijk op Facebook zie ik mensen met honderden tot soms wel een paar duizend Vrienden. Het lijkt me sterk dat dit allemaal vrienden zijn in de ware betekenis van het woord. Ook hier zou ik liever spreken van ‘contacten’. Het zou anders bijvoorbeeld buitengewoon druk worden op de verjaardag of trouwdag van iemand met 1000 Vrienden. Project X in Haren zo’n tiental jaren geleden zou er niets bij zijn. Facebook gebruik ik dus vooral om te lezen wat mensen van mijn columns vinden en om daar zo nodig mee in discussie te gaan.
Zo af en toe zal ik best wel eens iets plaatsen als ik het bijzonder/interessant vind om dit met mijn Facebookvrienden te delen. De meest wezenlijke en intieme ervaringen deel ik echter slechts met die vrienden waar ik het eerder in deze column over had.
Ik wil deze column beginnen met iedereen een gelukkig en gezond 2022 toe te wensen. Bij het eindigen van een oud jaar en het begin van een nieuw jaar dringen zich eigenlijk altijd weer goede voornemens bij mij op. Eerder probeerde ik ze nog wel na te leven maar dat duurde uiteindelijk nooit lang zodat ik ze tegenwoordig maar geheel achterwege laat. Nog voor het oude jaar definitief ten einde was en het nieuwe jaar dus nog geen aanvang had genomen heb ik echter best wel iets opmerkelijks gedaan, vind ik zelf.
Jarenlang had ik mezelf voorgenomen het nooit maar dan ook nooit meer te doen. Dat ik het in de week tussen kerst en oud & nieuw dan toch heb gedaan vind ik bijzonder. Waar het om gaat? Het mezelf aanmelden op Facebook. In december 2016 besloot ik mezelf van Facebook te verwijderen. Ik had het
allemaal wel gezien. Hoefde niet zo nodig alles van iedereen te weten behalve hun pincode noch voelde ik de behoefte mijn eigen hele hebben en houden met de gebruikers van dit sociale mediaplatform te delen. Dus stopte ik ermee en ik moet zeggen dat dit best wel goed voelde. Het heeft er waarschijnlijk veel zo niet alles mee te maken dat ik niet zo van de diverse sociale media en het moderne, digitale gebeuren ben. Al moet ik ‘ben’ waarschijnlijk vervangen door ‘was’. Misschien beter laat dan nooit maar inmiddels ben ik in het bezit van een mobiele telefoon. En dan meteen ook maar een smartphone. Nu ik hem eenmaal heb moet ik zeggen dat het best wel een handig dingetje is. Ik kan ermee appen, internetten, foto’s maken en er bijvoorbeeld mijn QR code op vinden. Van alles kan ik ermee doen maar bellen doe ik er praktisch nooit mee.
Ik vind het niet handig het daarvoor te gebruiken en pak daarom altijd mijn vaste telefoon als ik iemand wil bellen, uitzonderingen daargelaten. Inmiddels ben ik een regelmatige WHAT’S APP gebruiker dus ondertussen al aardig ingeburgerd in het digitale gebeuren zoals het schrijven van deze column daar ook een voorbeeld van is. Laat dat laatste nu ook precies de reden zijn waarom ik me na 5 jaar opnieuw heb aangemeld op Facebook. Regelmatig zag ik op de Facebookpagina van DitisRoden.nl opmerkingen geplaatst bij mijn columns.
Jammer alleen dat ik daar niet op kon reageren omdat ik geen Facebookaccount had. Inmiddels heb ik dat dus wel en de eerste reacties van mijn kant dan ook geplaatst. Ik hou van de interactie die dit oplevert. Als je schrijft wil je gelezen worden. De ‘LIKES’ geven aan dat het gelezen is, wat ook blijkt uit de opmerkingen. Mensen hoeven het niet altijd met mij eens te zijn. Zeker niet. Zo ontstaat er juist discussie en gaat een tekst leven. Dat is precies de bedoeling en de reden waarom ik en elke columnist het doet. Om het gelijk in praktijk te brengen ben ik benieuwd naar jullie mening over sociale media in het algemeen en Facebook in het bijzonder. Open riolen zo worden ze in de minst gunstige beoordelingen wel genoemd, of (a)sociale media. Voor heel veel mensen zijn ze dan weer zo belangrijk, ik zou haast zeggen van levensbelang, dat als ze er door een storing uitliggen ze compleet van slag zijn. Die last heb ik er niet van. Ik heb niet de behoefte alles wat ik op een dag meemaak met Jan en alleman te delen of continu mijn mening te ventileren. Als ik het ergens doe is het in deze column. Het liefst spreek ik mensen op straat aan, in de winkel, de bibliotheek en dergelijke. Niet teveel via een schermpje, dat vind ik onpersoonlijk ook al weet ik wel dat we er eigenlijk niet meer zonder kunnen. Ik zou wel durven zeggen dat ik een haat-liefde relatie heb met Facebook. Voor het promoten van mijn boeken en het bereiken van een publiek is het verdraaide handig. Daarentegen voel ik me soms net een voyeur als ik mensen zoek en zie wat zij allemaal doen of gedaan hebben. Daarbij word ik gedreven door nieuwsgierigheid. Maar is dat bij ons allemaal niet het geval? Persoonlijk vind ik de term ‘Vrienden’ op Facebook overigens nogal overtrokken en misschien wel misplaatst. Bij de term vrienden denk ik aan mensen die voor je door het vuur gaan en je op alle mogelijke manieren en in alle situaties steunen. Als je geluk hebt zijn dit 2 of 3 mensen in je leven en dan heb ik het over echte vrienden. Je mag je handen dichtknijpen als dit er meer zijn. Het Goede Doel bezong het ooit in ‘Vriendschap’: ‘1 keer trek je de conclusie. Vriendschap is een illusie.’ Natuurlijk heb ik ook Vrienden op Facebook. Familie, kennissen, oud klasgenoten. Het is fijn ze te hebben en dat meen ik. Alleen zou ik ze liever als ‘contacten’ willen benoemen als in een netwerk. Het klinkt neutraler en doet meer recht aan wat het eigenlijk is vind ik persoonlijk. Als ik zo rondkijk op Facebook zie ik mensen met honderden tot soms wel een paar duizend Vrienden. Het lijkt me sterk dat dit allemaal vrienden zijn in de ware betekenis van het woord. Ook hier zou ik liever spreken van ‘contacten’. Het zou anders bijvoorbeeld buitengewoon druk worden op de verjaardag of trouwdag van iemand met 1000 Vrienden. Project X in Haren zo’n tiental jaren geleden zou er niets bij zijn. Facebook gebruik ik dus vooral om te lezen wat mensen van mijn columns vinden en om daar zo nodig mee in discussie te gaan.
Zo af en toe zal ik best wel eens iets plaatsen als ik het bijzonder/interessant vind om dit met mijn Facebookvrienden te delen. De meest wezenlijke en intieme ervaringen deel ik echter slechts met die vrienden waar ik het eerder in deze column over had.
.gif)
.gif)
.png)
