Column van Hindrik: naar mezelf kijken
2.Nov.2021
NAAR MEZELF KIJKEN
Trouwe lezers van deze website zal het niet ontgaan zijn dat ik afgelopen vrijdag een presentatie heb gehouden over mijn nieuwste boek ‘Koffievinger’ in het dorpshuis van Nieuw Roden. Het was een fijne avond waarop ik heel wat boeken heb verkocht en het daardoor uitermate geslaagd was al gold dat ook voor de gezellige, gastvrije ambiance waarin het plaatsvond. Als vaste bezoeker heeft u het in beeld en geluid kunnen bekijken. In de professionele handen van Roel Lubbers zag het er picobello uit. Het is dan ook niet daarom dat ik er moeite mee had om het filmpje met daarbij ook nog eens goed geluid te bekijken. Ik heb het, en dat is geen grapje, de eerste keer met de handen voor de ogen met daartussen wat kleine openingen bekeken. Om de simpele reden dat het ontzettend confronterend is om naar mezelf te kijken. Ik zie mezelf als mezelf vertellen over mezelf met daarbij mijn eigen maniertjes en gewoontes. Het is geen rol die ik speel en kan me daar dus ook niet achter verschuilen. 1 keer heb ik een hoofdrol gespeeld in een door mezelf geschreven en geproduceerd videodrama getiteld ‘Get a life’. Ik speelde daarin een schrijver, hoe toevallig. Voor de montage werd ik gedwongen vaak naar mezelf te kijken en ik kan zeggen dat ik wel leukere dingen kan bedenken om te doen. Het was dan ook de eerste en tegelijk de laatste keer dat ik zoiets heb gedaan. Hierin ben ik overigens zeker niet de enige. Ik heb genoeg interviews met acteurs, presentators en muzikanten gezien waarin ze eerlijk aangeven niet graag hun eigen prestaties terug te zien omdat het enorm confronterend is. Na die eerste keer heb ik het filmpje nog een paar keer bekeken en bij elke keer werd het toch net iets makkelijker. Ik ben niet perfect, dat zal ik niet worden en dat is maar goed ook. Uiteindelijk kan ik naar mezelf kijken en er een goed gevoel over hebben. Wat me dan helemaal blij maakt is het feit dat het filmpje op YouTube inmiddels al zo’n 150 keer bekeken is. Mijn hand is tegenwoordig gauw gevuld. Dat was in het verleden wel anders. Toen was the sky the limit. Als tiener had ik een penvriendin in Engeland wiens vader werkzaam was bij de BBC. Ik zag dat als de perfecte manier naar een internationale loopbaan in de film en televisiewereld. Een door mij geschreven script stuurde ik naar de BBC met het verzoek dit om te zetten in een internationale filmproductie met mezelf in de hoofdrol. Vol spanning wachtte ik af. Ik kreeg een brief terug die helaas niet het door mij zo vurig gewenste antwoord bevatte. Beleefd werd mij meegedeeld dat ze helaas niet op mijn verzoek in konden gaan. Een decennium later maakte ik zelf korte films. Geen internationale producties maar ik deed wat ik wilde doen en kijk er nu met tevredenheid op terug. In 1997 was ik zelfs op de landelijke televisie te bewonderen als archeoloog in een commercial van Hans Anders. Eenmalig, maar ik heb het tenminste een keertje mee mogen maken. En nu schrijf ik alweer 12 jaar boeken en heb ik een column. Wat ik hiermee wil zeggen is dat mijn ambities niet langer tot de sterren reiken maar ik blij ben met wat binnen mijn vermogen ligt. Ik hoef geen internationale ster te zijn, zelfs geen nationale. Laat mij maar gewoon columns schrijven en boeken die ik presenteer in het dorpshuis van Nieuw Roden. Daar ben ik dik tevreden mee.
Voor nu lijkt me dit genoeg zelfreflectie. Nu kijken wat de maatregelen zijn om de almaar weer oplopende coronavirusbesmettingen voor de zoveelste keer in te dammen. Wellicht een goed onderwerp voor mijn volgende column over 2 weken.
Trouwe lezers van deze website zal het niet ontgaan zijn dat ik afgelopen vrijdag een presentatie heb gehouden over mijn nieuwste boek ‘Koffievinger’ in het dorpshuis van Nieuw Roden. Het was een fijne avond waarop ik heel wat boeken heb verkocht en het daardoor uitermate geslaagd was al gold dat ook voor de gezellige, gastvrije ambiance waarin het plaatsvond. Als vaste bezoeker heeft u het in beeld en geluid kunnen bekijken. In de professionele handen van Roel Lubbers zag het er picobello uit. Het is dan ook niet daarom dat ik er moeite mee had om het filmpje met daarbij ook nog eens goed geluid te bekijken. Ik heb het, en dat is geen grapje, de eerste keer met de handen voor de ogen met daartussen wat kleine openingen bekeken. Om de simpele reden dat het ontzettend confronterend is om naar mezelf te kijken. Ik zie mezelf als mezelf vertellen over mezelf met daarbij mijn eigen maniertjes en gewoontes. Het is geen rol die ik speel en kan me daar dus ook niet achter verschuilen. 1 keer heb ik een hoofdrol gespeeld in een door mezelf geschreven en geproduceerd videodrama getiteld ‘Get a life’. Ik speelde daarin een schrijver, hoe toevallig. Voor de montage werd ik gedwongen vaak naar mezelf te kijken en ik kan zeggen dat ik wel leukere dingen kan bedenken om te doen. Het was dan ook de eerste en tegelijk de laatste keer dat ik zoiets heb gedaan. Hierin ben ik overigens zeker niet de enige. Ik heb genoeg interviews met acteurs, presentators en muzikanten gezien waarin ze eerlijk aangeven niet graag hun eigen prestaties terug te zien omdat het enorm confronterend is. Na die eerste keer heb ik het filmpje nog een paar keer bekeken en bij elke keer werd het toch net iets makkelijker. Ik ben niet perfect, dat zal ik niet worden en dat is maar goed ook. Uiteindelijk kan ik naar mezelf kijken en er een goed gevoel over hebben. Wat me dan helemaal blij maakt is het feit dat het filmpje op YouTube inmiddels al zo’n 150 keer bekeken is. Mijn hand is tegenwoordig gauw gevuld. Dat was in het verleden wel anders. Toen was the sky the limit. Als tiener had ik een penvriendin in Engeland wiens vader werkzaam was bij de BBC. Ik zag dat als de perfecte manier naar een internationale loopbaan in de film en televisiewereld. Een door mij geschreven script stuurde ik naar de BBC met het verzoek dit om te zetten in een internationale filmproductie met mezelf in de hoofdrol. Vol spanning wachtte ik af. Ik kreeg een brief terug die helaas niet het door mij zo vurig gewenste antwoord bevatte. Beleefd werd mij meegedeeld dat ze helaas niet op mijn verzoek in konden gaan. Een decennium later maakte ik zelf korte films. Geen internationale producties maar ik deed wat ik wilde doen en kijk er nu met tevredenheid op terug. In 1997 was ik zelfs op de landelijke televisie te bewonderen als archeoloog in een commercial van Hans Anders. Eenmalig, maar ik heb het tenminste een keertje mee mogen maken. En nu schrijf ik alweer 12 jaar boeken en heb ik een column. Wat ik hiermee wil zeggen is dat mijn ambities niet langer tot de sterren reiken maar ik blij ben met wat binnen mijn vermogen ligt. Ik hoef geen internationale ster te zijn, zelfs geen nationale. Laat mij maar gewoon columns schrijven en boeken die ik presenteer in het dorpshuis van Nieuw Roden. Daar ben ik dik tevreden mee.
Voor nu lijkt me dit genoeg zelfreflectie. Nu kijken wat de maatregelen zijn om de almaar weer oplopende coronavirusbesmettingen voor de zoveelste keer in te dammen. Wellicht een goed onderwerp voor mijn volgende column over 2 weken.
.gif)
.gif)
.png)
