Janet's Blog
14.Oct.2020
De horeca moet sluiten!
Met deze opgelegde sluiting wordt het stuur uit mijn/onze handen gegrist. Mijn/onze eigen verantwoordelijkheid weggenomen. Dit raakt me diep! Het doet inbreuk op het grootste goed dat mij als ondernemer drijft. Namelijk mijn passie en bevlogenheid. Maar het raakt ook mijn kernwaarde respect. Dit kan me letterlijk verlammen. De vraag is hoe kom ik hier weer uit? Met dit blog wil ik je inspireren.
Het is frustrerend te zien en te ervaren hoe wij samen met collega horeca ondernemers en andere beroepsgroepen al het mogelijke hebben gedaan om samen een blijvend en veilig klimaat te creëren voor onze gasten. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar moet het gros van ondernemend Nederland daarvoor nu de prijs betalen? De motor voor onze economie? Dit frustreert, maakt me boos, maar geeft bovenal een gevoel van machteloosheid en verdriet. Toch zijn het juist deze gevoelens die mij aanleiding geven te gaan schrijven. Mijn innerlijke stem de ruimte geven.
Al ruim twee dagen sinds de eerste berichtgevingen over de nieuwe maatregelen ervaar ik hartkloppingen. Ook was daar die stem die zei: Dit kan niet waar zijn! Dus toch maar weer het nieuws volgen, artikelen lezen en nog meer bevestigd krijgen dat het oneerlijk is. Dat er wordt gemeten met verschillende maten, met als gevolg nog meer verlamming. Laat staan de moed om nog ergens aan te beginnen. De creativiteit is tot in mijn tenen gezakt. Tranen die prikken achter mijn ogen en ondertussen gewoon ‘aan’ staan voor gasten. Dit geeft stress!
Nu is stress niet zo erg omdat het je ook de adrenaline geeft om iets klaar te krijgen, te bereiken. Ook dat gevoel ken ik. Adem in, adem uit.. en je voelt de stress wegglijden. Maar de stress die ik zonet beschreef is slecht voor me. Zeker als dit te lang duurt. Ook dat weet ik uit ervaring. Het is nog niet zo lang geleden dat ik met VRIE Balance veel mensen mocht begeleiden en helpen met mijn programma ‘Stress als kans’! Ik voel me dankbaar als ik terugdenk aan die tijd. Scholing en persoonlijke ervaringen hebben me geleerd dit soort stressvolle situaties te leren (h)erkennen.
Stressvolle situaties maken we ons hele leven mee. De COVID-19 crisis waarmee we nu moeten dealen spant de kroon.
Mijn innerlijke stem die zich vooral in stressvolle situaties laat horen is: Hoe kan ik het stuur weer in eigen handen krijgen? De eerste stap is onderscheid te maken tussen de volgende twee vragen.
1.Waar heb je invloed op?
2. Waar heb je geen invloed op?
Er zijn diverse manieren waarop je invloed kan uitoefenen of in ieder geval je stem kan laten horen. Dit kan via de Koninklijke Horeca, de burgervader, veiligheidsregio, de Provincie of andere kanalen zoals Social Media. De vraag is hoe groot dit effect zal zijn zolang we niet unaniem vertegenwoordigd zijn. Alleen ga je sneller, samen kom je een stuk verder.
De tweede is een stuk lastiger. Geen invloed hebben betekent dat je het gevoel kan hebben dat het toch niets uitmaakt wat je doet. Dat je afstand neemt van elke verantwoordelijkheid. Maar begint verantwoordelijkheid niet in de eerste plaats bij jezelf? Verantwoordelijkheid voor je eigen gezondheid en de manier waarop je je leven wilt en/of laat beïnvloeden. Laat me je het uitleggen aan de hand van de volgende vier stappen vanuit mijn eigen persoonlijke ervaring.
Acceptatie
De situatie van sluiting verandert niet door mijn frustratie, irritatie of boosheid. Het Kabinet heeft bepaald dat de horeca moet sluiten. Ik heb daar geen directe invloed op. Voor mij persoonlijk betekent acceptatie eerst incasseren. De pijn mogen voelen. Mezelf de tijd geven deze ‘klap in het gezicht’ te verwerken.
Acceptatie gaat echter nog een stap verder. Immers, het stuur is uit mijn handen gerukt dus kan ik dit accepteren? In andere woorden: Kan ik het Kabinet vergeven voor dit beleid en de maatregelen die ze hebben genomen? Dit is een hele lastige en daar kan ik geen volmondig ‘ja’ op zeggen. Daarom zoek ik een formulering die mij verder gaat helpen.
Een voorbeeld:
Kan ik het kabinet vergeven dat ze de horeca sluiten? Nee!
Kan ik het kabinet begrijpen dat ze maatregelen moeten nemen omdat mensen hun eigen verantwoordelijkheid niet nemen? Ja dat kan ik!
Loslaten
Nu denk je misschien dat ik mezelf voor de gek hou. Waar en niet waar. Alles is perceptie en wat ik doe is mijn brein trainen in loslaten. Dit is een continu proces waarbij ik door steeds kleine stapjes te nemen steeds sneller terug kom in mijn kracht. Bovendien helpt het mij om te kunnen ontspannen.
Actie
Mijn eerste actie was het schrijven van dit blog. Het heeft me geholpen uit ‘de verlamming’ te raken. Terug naar zelfregie en passie. Daar zit creativiteit! En deze creativiteit zal ik nog hard nodig hebben de komende tijd 😉.
Xo
Janet
Met deze opgelegde sluiting wordt het stuur uit mijn/onze handen gegrist. Mijn/onze eigen verantwoordelijkheid weggenomen. Dit raakt me diep! Het doet inbreuk op het grootste goed dat mij als ondernemer drijft. Namelijk mijn passie en bevlogenheid. Maar het raakt ook mijn kernwaarde respect. Dit kan me letterlijk verlammen. De vraag is hoe kom ik hier weer uit? Met dit blog wil ik je inspireren.
Het is frustrerend te zien en te ervaren hoe wij samen met collega horeca ondernemers en andere beroepsgroepen al het mogelijke hebben gedaan om samen een blijvend en veilig klimaat te creëren voor onze gasten. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar moet het gros van ondernemend Nederland daarvoor nu de prijs betalen? De motor voor onze economie? Dit frustreert, maakt me boos, maar geeft bovenal een gevoel van machteloosheid en verdriet. Toch zijn het juist deze gevoelens die mij aanleiding geven te gaan schrijven. Mijn innerlijke stem de ruimte geven.
Al ruim twee dagen sinds de eerste berichtgevingen over de nieuwe maatregelen ervaar ik hartkloppingen. Ook was daar die stem die zei: Dit kan niet waar zijn! Dus toch maar weer het nieuws volgen, artikelen lezen en nog meer bevestigd krijgen dat het oneerlijk is. Dat er wordt gemeten met verschillende maten, met als gevolg nog meer verlamming. Laat staan de moed om nog ergens aan te beginnen. De creativiteit is tot in mijn tenen gezakt. Tranen die prikken achter mijn ogen en ondertussen gewoon ‘aan’ staan voor gasten. Dit geeft stress!
Nu is stress niet zo erg omdat het je ook de adrenaline geeft om iets klaar te krijgen, te bereiken. Ook dat gevoel ken ik. Adem in, adem uit.. en je voelt de stress wegglijden. Maar de stress die ik zonet beschreef is slecht voor me. Zeker als dit te lang duurt. Ook dat weet ik uit ervaring. Het is nog niet zo lang geleden dat ik met VRIE Balance veel mensen mocht begeleiden en helpen met mijn programma ‘Stress als kans’! Ik voel me dankbaar als ik terugdenk aan die tijd. Scholing en persoonlijke ervaringen hebben me geleerd dit soort stressvolle situaties te leren (h)erkennen.
Stressvolle situaties maken we ons hele leven mee. De COVID-19 crisis waarmee we nu moeten dealen spant de kroon.
Mijn innerlijke stem die zich vooral in stressvolle situaties laat horen is: Hoe kan ik het stuur weer in eigen handen krijgen? De eerste stap is onderscheid te maken tussen de volgende twee vragen.
1.Waar heb je invloed op?
2. Waar heb je geen invloed op?
Er zijn diverse manieren waarop je invloed kan uitoefenen of in ieder geval je stem kan laten horen. Dit kan via de Koninklijke Horeca, de burgervader, veiligheidsregio, de Provincie of andere kanalen zoals Social Media. De vraag is hoe groot dit effect zal zijn zolang we niet unaniem vertegenwoordigd zijn. Alleen ga je sneller, samen kom je een stuk verder.
De tweede is een stuk lastiger. Geen invloed hebben betekent dat je het gevoel kan hebben dat het toch niets uitmaakt wat je doet. Dat je afstand neemt van elke verantwoordelijkheid. Maar begint verantwoordelijkheid niet in de eerste plaats bij jezelf? Verantwoordelijkheid voor je eigen gezondheid en de manier waarop je je leven wilt en/of laat beïnvloeden. Laat me je het uitleggen aan de hand van de volgende vier stappen vanuit mijn eigen persoonlijke ervaring.
Acceptatie
De situatie van sluiting verandert niet door mijn frustratie, irritatie of boosheid. Het Kabinet heeft bepaald dat de horeca moet sluiten. Ik heb daar geen directe invloed op. Voor mij persoonlijk betekent acceptatie eerst incasseren. De pijn mogen voelen. Mezelf de tijd geven deze ‘klap in het gezicht’ te verwerken.
Acceptatie gaat echter nog een stap verder. Immers, het stuur is uit mijn handen gerukt dus kan ik dit accepteren? In andere woorden: Kan ik het Kabinet vergeven voor dit beleid en de maatregelen die ze hebben genomen? Dit is een hele lastige en daar kan ik geen volmondig ‘ja’ op zeggen. Daarom zoek ik een formulering die mij verder gaat helpen.
Een voorbeeld:
Kan ik het kabinet vergeven dat ze de horeca sluiten? Nee!
Kan ik het kabinet begrijpen dat ze maatregelen moeten nemen omdat mensen hun eigen verantwoordelijkheid niet nemen? Ja dat kan ik!
Loslaten
Nu denk je misschien dat ik mezelf voor de gek hou. Waar en niet waar. Alles is perceptie en wat ik doe is mijn brein trainen in loslaten. Dit is een continu proces waarbij ik door steeds kleine stapjes te nemen steeds sneller terug kom in mijn kracht. Bovendien helpt het mij om te kunnen ontspannen.
Actie
Mijn eerste actie was het schrijven van dit blog. Het heeft me geholpen uit ‘de verlamming’ te raken. Terug naar zelfregie en passie. Daar zit creativiteit! En deze creativiteit zal ik nog hard nodig hebben de komende tijd 😉.
Xo
Janet
.png)
.gif)
.gif)
