(On)bekende Noordenvelders : Geertje van Wijk
2.Aug.2019
(On)bekende Noordenvelders : Geertje van Wijk.
Geertje van Wijk, 55 jaar geleden geboren in Roderesch als dochter van Lute en Siepie van Wijk.
Toen heette het nog Steenbergen 15, nu heet het Berkenheuvel 15. Het enige huisje aan de weg naar het woonwagenkamp in Roderesch. Samen met haar broer Jan en zus Margje had ze daar een prachtige jeugd, waar ze niet over uitgepraat raakt.
"Wij woonden in het huis met opa en oma. Van mijn opa kregen we elke dag een kwartje en fietsten we naar het zwembad, 10 jaar lang. We deden aan wedstrijdzwemmen, waterpolo en zwemmen op muziek, dat weet ik nog goed, op een nummer van ‘The Cats’, “Sailing home” dacht ik. We moesten dan een speciale badpak aan en zo’n strakke badmuts op, gekocht bij Arend Aling. Na die tijd konden we dan een ijsje kopen, een raketje voor een kwartje. Later zat ik ook op korfbal, KV Sportief."
"Ik kijk terug op een mooie jeugd. Mijn pa reed met melkbussen. Deze moesten ‘s winters voor bij de weg neer gezet worden. Dat deed ik samen met Jan en Margje met een fietskar. Wij donderjaagden altijd, zo lieten we Margje schrikken door achter een boom te verstoppen. Ze liet de fietskar van schrik los en de melkbussen rolden over de straat. Onze opa en oma woonden bij ons in , zodat wij met ons 3en in 1 bed moesten slapen. We bedachten dat we ‘s nachts een hut wouden bouwen van matrassen en dikke dekens. Dik lawaai natuurlijk en ons mam had ons al 2x gewaarschuwd, maar wij hielden niet op. Toen kwam ons pap en die greep ons 1 voor 1 uit de kamer en zette ons buiten neer, met blote voeten stonden we een half uur tot aan de enkels in de sneeuw, geloof me dat deden we nooit weer."
"Ik ben een echt familie mens, dat heb ik ook van huis uit mee gekregen. Met de kerst zit ons huis altijd vol. Daarom zitten we hier op de camping ‘Ot en Sien’ als beheerders ook op ons plek. Vorig jaar kregen we de kans om dit eens te proberen. We draaiden een mooi seizoen en mooie omzet gemaakt. Maar toen kwam voor ons een enorme tegenslag. In oktober stierf mijn zoon Willem plotseling op 32-jarige leeftijd. Net 10 weken nadat hij het ja-woord had gegeven, stopte zijn leven en liet hij een enorme leegte achter. Mijn man Wiebe liet aan mij de keuze. Gaan we verder als beheerders? We hebben zoveel steun gehad van alle campinggasten, het is voor mij ook een soort van afleiding. Ik kan er goed over praten. Dat helpt me enorm. En als het me af en toe teveel wordt fiets ik even naar huis om tot rust te komen. En dan kan ik weer door. Maar ik mis hem enorm."
Ze pakt een foto van Willem erbij en laat een foto van haar kleindochter zien.
"Ze lijkt sprekend op haar vader. We zien Willem terug in haar. Helaas zien ze hun kleindochter niet zo vaak en ook dat doet haar veel verdriet". Ze veegt een traan uit haar ogen. "Maar zaterdag komt ze weer even langs, dan bakken we pannenkoeken met gekleurde suiker erop. Even goed verwennen die kleine meid."
Geertje, bedankt voor je mooie, maar ook verdrietige verhalen. Wat een lief mens, zeer openhartig, maar met een gebroken hart. We wensen je veel kracht en liefde voor de toekomst.
Wip gerust eens bij ze langs en neem eens een kijkje op hun mooie camping in hartje Roden. De koffie staat altijd klaar.
Tekst© Coby van Zanten
Geertje van Wijk, 55 jaar geleden geboren in Roderesch als dochter van Lute en Siepie van Wijk.
Toen heette het nog Steenbergen 15, nu heet het Berkenheuvel 15. Het enige huisje aan de weg naar het woonwagenkamp in Roderesch. Samen met haar broer Jan en zus Margje had ze daar een prachtige jeugd, waar ze niet over uitgepraat raakt.
"Wij woonden in het huis met opa en oma. Van mijn opa kregen we elke dag een kwartje en fietsten we naar het zwembad, 10 jaar lang. We deden aan wedstrijdzwemmen, waterpolo en zwemmen op muziek, dat weet ik nog goed, op een nummer van ‘The Cats’, “Sailing home” dacht ik. We moesten dan een speciale badpak aan en zo’n strakke badmuts op, gekocht bij Arend Aling. Na die tijd konden we dan een ijsje kopen, een raketje voor een kwartje. Later zat ik ook op korfbal, KV Sportief."
"Ik kijk terug op een mooie jeugd. Mijn pa reed met melkbussen. Deze moesten ‘s winters voor bij de weg neer gezet worden. Dat deed ik samen met Jan en Margje met een fietskar. Wij donderjaagden altijd, zo lieten we Margje schrikken door achter een boom te verstoppen. Ze liet de fietskar van schrik los en de melkbussen rolden over de straat. Onze opa en oma woonden bij ons in , zodat wij met ons 3en in 1 bed moesten slapen. We bedachten dat we ‘s nachts een hut wouden bouwen van matrassen en dikke dekens. Dik lawaai natuurlijk en ons mam had ons al 2x gewaarschuwd, maar wij hielden niet op. Toen kwam ons pap en die greep ons 1 voor 1 uit de kamer en zette ons buiten neer, met blote voeten stonden we een half uur tot aan de enkels in de sneeuw, geloof me dat deden we nooit weer."
"Ik ben een echt familie mens, dat heb ik ook van huis uit mee gekregen. Met de kerst zit ons huis altijd vol. Daarom zitten we hier op de camping ‘Ot en Sien’ als beheerders ook op ons plek. Vorig jaar kregen we de kans om dit eens te proberen. We draaiden een mooi seizoen en mooie omzet gemaakt. Maar toen kwam voor ons een enorme tegenslag. In oktober stierf mijn zoon Willem plotseling op 32-jarige leeftijd. Net 10 weken nadat hij het ja-woord had gegeven, stopte zijn leven en liet hij een enorme leegte achter. Mijn man Wiebe liet aan mij de keuze. Gaan we verder als beheerders? We hebben zoveel steun gehad van alle campinggasten, het is voor mij ook een soort van afleiding. Ik kan er goed over praten. Dat helpt me enorm. En als het me af en toe teveel wordt fiets ik even naar huis om tot rust te komen. En dan kan ik weer door. Maar ik mis hem enorm."
Ze pakt een foto van Willem erbij en laat een foto van haar kleindochter zien.
"Ze lijkt sprekend op haar vader. We zien Willem terug in haar. Helaas zien ze hun kleindochter niet zo vaak en ook dat doet haar veel verdriet". Ze veegt een traan uit haar ogen. "Maar zaterdag komt ze weer even langs, dan bakken we pannenkoeken met gekleurde suiker erop. Even goed verwennen die kleine meid."
Geertje, bedankt voor je mooie, maar ook verdrietige verhalen. Wat een lief mens, zeer openhartig, maar met een gebroken hart. We wensen je veel kracht en liefde voor de toekomst.
Wip gerust eens bij ze langs en neem eens een kijkje op hun mooie camping in hartje Roden. De koffie staat altijd klaar.
Tekst© Coby van Zanten
.png)
.gif)
.gif)
